Standje turbo

Lieve, lieve, lieve allemaal!

Poeh, het gaat zo snel… De laatste weken gaan echt in een sneltreinvaart voorbij! Het ene moment ben je nog heel druk met stage (we hadden die grote groep) en het volgende moment ben je klaar en kun je de hele dag op het strand liggen. Ik heb weer een hoop te vertellen, dus houd je vast!

De week van 14 januari hadden we een hele grote groep mensen die op Sint Maarten een paar dagen vakantie gingen vieren. Het waren allemaal ‘employees of the year’ van TD Bank (Canadese Bank) die werden getrakteerd op een snoepreisje. Wij hadden de hele reis voor hen gepland en wij moesten dus constant zorgen dat alle transporten en activiteiten goed verliepen. Het beloofde een paar drukke dagen te worden!
Het begon allemaal met het ophalen van een VIP. Ik was de uitverkorene om één van de grote managers van het bedrijf (dus echt een hele grote, van het hoogste management) naar het hotel te brengen. Wat het allemaal nog spannender maakt was dat ik die hoge piet in de belachelijk grote Ford Explorer (zie vorige verslag) moest vervoeren. Ik had van tevoren op LinkedIn gekeken wat hij precies was en dat maakte me alleen maar nog zenuwachtiger. Wat nou als het een afstandelijke, omhooggevallen man was? Dan gaat een autoritje van 45 minuten heel lang duren! Dus ik stond enigszins zenuwachtig in de aankomsthal van het vliegveld te wachten. Wat bleek: De man was een super leuke Amerikaan! En ik zeg niet voor niets Amerikaan, want dat zegt genoeg over de man. Hij was hartstikke enthousiast, vond alles ongelofelijk mooi en vertelde me zijn hele levensverhaal toen ik vroeg waar hij vandaan kwam. Daarnaast gaven zijn tanden licht (zo erg waren ze gebleekt) vergeleken met zijn gebruinde huid (zoveel uren had hij onder de zonnebank doorgebracht). Kortom: Ik heb me prima vermaakt tijdens die 45 minuten en ik heb de man helemaal veilig bij zijn hotel afgezet!
Twee dagen later (maandag) arriveerden alle mensen. Twee groepen van beide rond de 20 personen zaten in lijnvluchten en de rest van de groep kwam in een gehuurde Boeing. Super gaaf toch? Als je gewoon naar Sint Maarten wordt gevlogen in een eigen Boeing!!! De aankomst van de Boeing resulteerde ook in een immense stroom van mensen, allemaal met TD keycords om hun nek, die allemaal van de aankomsthal naar de bussen liepen. Het was erg leuk om te zien, een stroom van blije mensen die aan mij voorbij trok.

Dinsdag was de eerste dag dat we wat met de groep van TD Bank moesten doen. Om half 7 's ochtends werd ik opgehaald om naar de Westin, waar ze verbleven, te gaan. Ze zouden ze ’s ochtends een spel spelen, daarna ging een gedeelte van de groep een tochtje maken op catamarans en ’s avonds gingen ze dineren bij Palm Beach. Het was erg vermoeiend, ik was ’s avonds pas om 10 uur thuis. Maar het is wel erg leuk om met al die blije mensen te werken.
De dag daarna ging de rest van de groep op catamarans en mocht ik mee als begeleiding! Ik ging mee op de Quality Time, een hele grote boot waar maximaal 76 mensen op mogen. We hebben eerst een stuk langs de kust gevaren, tot Baie Longue, om daarna in Mullet Bay voor anker te gaan. Na een goede lunch zijn we terug gevaren naar Philipsburg, al met al dus een prima tochtje.
Die avond had de groep een ‘dine around’ in Grand Case, dan gaan ze allemaal in een luxe restaurants eten. Het ging allemaal goed, totdat de mensen terug moesten naar het hotel in bussen. Er waren namelijk kleine busjes (die door de smalle hoofdstraat van Grand Case passen) voor de mensen die in restaurants ver van de parkeerplaats af zaten en grote bussen (die niet door de hoofdstraat passen) voor de mensen in het restaurant vlakbij de parkeerplaats. Toen de mensen van de verre restaurants klaar waren met eten, werden de kleine busjes daarheen gestuurd. Maar om daar te komen moesten de kleine busjes langs het restaurant van de grote bussen. Eén van de buschauffeurs van die kleine busjes deed zijn deur open voor mensen van het ‘grote bussen restaurant’. Het kleine busje dat daar achter reed deed dat ook en daardoor zaten twee kleine busjes opeens vol en konden daarmee geen mensen van de verre restaurants op worden gehaald. Dit resulteerde in een hoop chaos en stress bij onze mensen, omdat ze nu geen kleine busjes genoeg hadden voor de mensen van de verre restaurants. Na een hoop overleg en discussies werd uiteindelijk duidelijk dat we toch echt de mensen van de verre restaurants moesten ophalen en naar de parkeerplaats moesten laten lopen, want daar stonden de grote bussen. Nou, dit had ik ze ook na 2 minuten kunnen vertellen in plaats van een half uur. Toen zijn Quincy en ik ze maar op gaan halen en hebben we alle mensen meegenomen naar de parkeerplaats. Uiteindelijk is alles goed afgelopen, maar het was ook wel eens leuk om mee te maken wat er gebeurd als er iets mis gaat.
De dag daarna gingen ze allemaal weer terug naar Canada, dus was voor ons de grote drukte voorbij. Leuk om een keer zo’n grote groep mee te maken, want tot nu toe waren er alleen nog maar wat kleinere groepen geweest.

Vrijdag was mijn laatste dag op het kantoor. Het was geen speciale dag, maar ik was wel blij dat ik klaar was. Niet omdat ik het werk stom vond, want dat vond ik juist niet, maar meer omdat ik zin had om nog even van het eiland te genieten. Maandag ben ik voor mijn bedrijf nog wel een keer mee geweest op een catamaran met een andere groep die we op dat moment hadden en donderdagavond had ik nog geholpen bij een dine around. Helemaal niet vervelend, want op zo’n catamaran is hartstikke leuk, vooral als er niks mis gaat. De dine around was misschien nog wel beter, want één van de restaurants had een hoop afmeldingen, waardoor hij lege plekken had waar de klant wel voor had betaald. Dus ik heb met mijn vier collega’s heerlijk zitten smullen van een drie gangen menu bij Il Nettuno! Dan moet ik donderdag ook nog een dag mee met een groep naar St. Barths voor CCS, dus de dingen die ik nu nog doe voor het bedrijf zijn alleen maar hele leuke dingen!

Dan wil ik jullie nog heel graag vertellen over afgelopen donderdag, toen zijn we op een catamaran naar Prickly Pear geweest! Prickly Pear is een onbewoond eiland achter Anguilla en daar gaan vaak dagtochtjes naartoe. We hadden met een groep van 7 man (Nienke, Mattinja, Ronan, Roy, Lorinda (zus Ronan en Mattinja) en Frank (man Lorrinda)) het plan gemaakt en het zou voor de meesten een afscheidsreisje zijn, aangezien iedereen, behalve Roy en ik, de dag erna terug zouden gaan naar Nederland.
We moesten al vroeg daar zijn, want de boot vertrok om 9 uur. Eerst voeren we een stuk langs de kust van Sint Maarten, om daarna aan de oversteek naar Anguilla te beginnen. Op de heenreis hebben we een flinke bui over ons heen gekregen, maar gelukkig was het weer mooi toen we aankwamen bij Prickly Pear.
We kregen een korte instructie en daarna zijn we het water in gedoken om te snorkelen. Je kunt daar namelijk heel goed snorkelen en er zijn heel veel vissoorten en andere zeedieren. Ons grote doel was om, voordat we vertrokken, nog een schildpad te zien. Dus terwijl ik genoot van al die kleurige vissen en koralen om me heen, heb ik steeds heel hard gezocht naar een schildpad. Totdat Nienke opeens heel hard schreeuwde: ‘JETTE, SCHILDPAD!!!’ Op standje turbo ben ik naar haar toe gezwommen en daar was inderdaad een hele mooie schildpad. Ik heb een tijdje met hem mee gezwommen, terwijl de anderen probeerden foto’s met de schildpad te maken. Ik had genoeg aan alleen maar te genieten van dat beest. Hij zwom zo rustig en ontspannen door die onderwaterwereld. Zijn voorpoten gingen heel rustig op en neer terwijl zijn achterpootjes ontspannen onder zijn schild uitstaken. Het was echt een fantastisch gezicht en ik ben heel erg blij dat we nog een schildpad hebben gezien.
De rest van de dag was ook fantastisch, het was zo mooi! Ik denk dat Prickly Pear het mooiste plekje is wat ik tot nu toe heb gezien in de Caraïben. Saba is wel een grote concurrent, maar dat is op een andere manier verschrikkelijk mooi. We hebben over het strand gewandeld, nog even gezwommen en heel lekker geluncht bij het enige strandtentje op het eilandje. Tijdens de terugreis hebben we lekker ontspannen in de netten voorop de catamaran gelegen, terwijl er hapjes en drankjes werden langsgebracht. Kortom: Het was een dagje om nooit te vergeten!! Als je een keer de kans hebt om naar Prickly Pear te gaan, moet je dat absoluut doen! Oh, zorg dan dat je sowieso ook even op Sint Maarten rond kijkt en boek een paar dagen op Saba. Gegarandeerd succes!!

Tussen al deze pret door heb ik ook taxi gespeeld naar het vliegveld. Het grootste gedeelte van de groep is ondertussen alweer terug in Nederland en zij moesten natuurlijk naar het vliegveld worden gebracht. Vorige week zondag is Dafne al vertrokken en dinsdag volgden Carien en Erwin, dus toen zat ik opeens alleen in het huis! Donderdag is Sari weer naar huis gegaan en vrijdag zijn Nienke, Ronan en Mattinja ook vertrokken! Ondertussen zijn van de mensen waar ik veel mee omga alleen nog Sabine, Alexandra en Sarah op het eiland en dat is opeens wel heel weinig! Sinds vrijdag heb ik wel twee nieuwe huisgenoten: Ashna, die hier stage gaat lopen, en haar moeder. Dus gelukkig heb ik thuis wel weer wat mensen om me heen en verder doe ik heel veel met de drie meiden die hier nog wel zijn!

Okee, genoeg verhalen, nu feitjes, grapjes en andere leuke weetjes!

- Donderdag was de zee tijdens onze reis naar Prickly Pear zo helder, dat wanneer je vanaf de boot naar beneden keek, je de bodem van de zee zo goed als scherp kon zien. Je kon alle stenen onderscheiden en zelfs de rimpeltjes in het zand zien. Dat was echt ongelofelijk, we stonden met iedereen te kraaien van enthousiasme!
- Het grootste privéjacht van de wereld ligt momenteel voor anker bij Simpson Bay. Het is een kolos van een Russische famillie en het juweeltje heeft maar liefst twee helikopter landingsplekken op de boot. Daarnaast telt het ding iets van 8 dekken en is één dek net zo groot als een voetbalveld. Naja, je moet toch wat met je geld...
- Toen de TD Bank groep bij Palm Beach ging eten stond er een hele harde wind. Ik was op dit tropische eilandje zo erg afgekoeld, dat ik een half uur bij een kampvuur heb gestaan om weer op te warmen!
- En tijdens de regenbui op weg naar Prickly Pear had ik voor het eerst in een hele lange tijd weer koude voeten, bah wat is dat vervelend! Ik ga het zo zwaar krijgen in Nederland!
- Ze hadden bij Palm Beach wel hele lekkere desserts en daar hebben Soidi en ik uitgebreid van genoten (nadat alle gasten weg waren). Profiteroles met harde caramel, kleine fondants au chocolat en een goddelijke cheese cake, jam jam jam!
- Omdat we zo blij waren met de schildpad wilden we hem een naam geven. Het is Pedro geworden, Pedro de schildpad.
- Tijdens het typen van dit verslag heb ik oliebollen gegeten! De moeder van Ashna kwam opeens met een paar aanzetten en, na ze opgewarmd te hebben, ik heb ze opgepeuzeld!
- Ohja, morgen ben ik jarig, ook al voelt het helemaal niet zo! Ik ga lekker met een paar vriendinnetjes eten en overdag ga ik denk ik voor mezelf een klein cadeautje zoeken en lekker lunchen, zodat ik me nog een beetje jarig voel! :)

Nou, alles komt bijna tot een eind. Over precies een week zit ik in het vliegtuig op weg naar Parijs. Zoals jullie weten heb ik zin om weer naar huis te gaan, maar toch vind ik het wel raar. Ik ben blij dat ik nog even deze twee weken heb om te genieten van het eiland en een beetje afscheid te nemen, want anders was ik wel heel snel hier ‘weggerukt’. Ik vind het heerlijk om in mijn autootje over het eiland te crossen en me te beseffen dat ik hier toch echt een leven heb opgebouwd, ook al was het voor maar vijf maanden. Ik weet nu wel dat ik kan aarden in een land met een volledig andere cultuur en daar ben ik blij om. Je weet namelijk nooit wat de toekomst brengt, dus misschien komt het straks nog goed uit dat ik dit alvast weet! Maar ik blijf voorlopig even bij jullie in Nederland hoor, nadat ik hier nog een weekje van Sint Maarten heb genoten!
Tot snel allemaal!

Dikke zoenen vanuit Sint Maarten!