Topdrukte afgewisseld met rust en ontspanning

Hallo schatjes!!

Daar ben ik weer! Poeh, ik heb weer genoeg te vertellen, dus ga lekker zitten, zorg dat je je warme trui aan hebt en dat je het komende kwartier tot half uur niks te doen hebt! Dan zal ik jullie vertellen hoe het met mijn ouders was en over mijn weekendje op Saba.

Gelukkig was het de week voordat pap en mam kwamen druk, waardoor het eigenlijk heel snel zondag was! Na die ochtend lekker uitgeslapen en gesport te hebben, heb ik me door mijn huisgenootjes af laten zetten bij de Sunset Bar, waarna zij doorgingen naar het strand. Daar heb ik heerlijk met een boekje in de zon gezeten en vliegtuigjes gekeken. Ik heb er heel wat voorbij zien komen, want pap en mam hadden bijna een uur vertraging. Nadat Air France over mijn hoofd was komen vliegen (check het filmpje!!), ben ik snel in een busje naar het vliegveld gesprongen. Gelukkig duurde het niet heel lang voordat ze de aankomsthal in kwamen lopen en ik in hun armen kon springen!
Na een half uurtje hadden we ons drie cilinder autootje opgepikt en scheurden we naar hun huisje. Het huisje was echt super mooi, vooral de locatie was een pareltje. Ze zaten op het meest zuidoostelijke puntje van Sint Maarten en dit moet je nogal letterlijk nemen. Ze zaten namelijk aan de rand van een klif, met alleen een weg en wat bosjes tussen hen en de zee, die twintig meter lager tegen de rotsen beukte. Om bij hun huisje te komen moesten we een fikste berg op en een ongeasfalteerde weg af, het autootje heeft het nog nooit zo zwaar gehad.
De Nederlanders die het huisje verhuren woonden boven ons en we werden door de heer des huizes en hun twee honden verwelkomd. Daarna hebben we meteen een glaasje cola ingeschonken en even uitgerust van de lange reis.
Pap en mam hadden nog genoeg energie om uit eten te gaan, dus we zijn maar meteen op bezoek gegaan bij Pineapple Pete! We hebben er heerlijk gegeten en de oudjes waren helemaal enthousiast: Het eten was heerlijk (Jerk chicken wrap!!), de sfeer zo gezellig en de mensen zo vriendelijk! De eerste klapper van de week was geweest, Pineapple Pete is goedgekeurd.

Maandag moest ik werken, dus hebben pap en mam lekker rustig aan gedaan. ’s Avonds zijn we weer uit eten geweest, deze keer bij Karakter Beach Bar. Het eten was erg lekker en de golven op de achtergrond maakten het Caribische plaatje compleet. Daarnaast waren de vliegtuigen die naast het restaurant opstegen ook wel spectaculair, zeker omdat pap en mam dat nog niet hadden gezien. Die avond ben ik ook bij ze blijven slapen, even helemaal gezinnetje zijn!
Dinsdag had ik een drukke dag op het werk, we hadden namelijk een site inspection. Tijdens deze site inspections komen afgevaardigden van het bedrijf van een (potentiële) klant het eiland en de mogelijkheden bekijken. Overdag gingen Soidi en ik met onze gasten, Tracy en Trevor, een island tour doen, wat als het ware gewoon een rondje over het eiland is. We zijn langs wat belangrijke activiteiten gereden, hebben bij een paar restaurants gekeken en een stukje door Philipsburg gelopen. In de avond zijn we met Tracy en Trevor uit eten geweest bij een duur Frans restaurant in Grand Case, aan de Franse kant van het eiland. Het eten was echt verrukkelijk! Zo lekker had ik al een tijd niet meer gegeten! Vooraf een salade met eend en Saint-Marcellin kaas, daarna een heerlijk zacht stukje rund met uiencompote en een rode wijnsaus en als dessert een banaan en rabarber taartje. Smullen!!!!!!! Ik was wel pas laat thuis, maar wat is het dan heeeeeeeeerlijk dat pap en mam op je zitten te wachten met een glaasje wijn. Dat is echt het ultieme ‘pappa en mamma gevoel’, dat er altijd iemand op je zit te wachten en ze helemaal blij zijn als je weer thuis bent. Met een gelukzalig gevoel ben ik die avond bij hen in het huisje op mijn matrasje in de woonkamer in slaap gevallen.

De dag daarna was het moment eindelijk aangebroken: Het heerlijk avondje was gekomen! Wat een grap, Sinterklaas vieren op zo een plek en met zo een tempratuur. Dat belooft nog wat voor kerst! Nadat alle pepernoten en zelfs borstplaat (!) in bakjes waren gedaan haalde mam tot mijn blijdschap een pak chocolademelk uit de koelkast! Zelfs op de Caraïben hebben we Sinterklaas met warme chocolademelk gevierd. Ik ben door iedereen verschrikkelijk verwend! Door de Sinterklaas uit Leidschendam was een extra chocoladeletter meegestuurd en mijn lieve Sinterklaasbroertje had een extra mooie fles shampoo voor me meegegeven! Daarnaast nog een papieren kerstster gekregen om een beetje versiering te hebben thuis en een etuitje met allemaal lekkere badspulletjes. De hoeveelheden snoep en chocolade waren schandalig, dus die zal ik jullie besparen.
De Sinterklaas hier op het eiland had ook nog gezorgd voor een paar cadeautjes voor pap en mam en daar waren ze heel erg blij mee. Naast een armbandje (mam) en een Cubaanse sigaar (pap) kregen de twee ook bonbons, Jerk kruiden (een lokale kruidenmix die hele erg lekker is) en als klap op de vuurpijl 30 minuten op de SEGWAY!!! Wat was dat een ongelofelijk leuke avond, ik zal hem denk ik nooit vergeten!

De twee dagen daarna waren minder leuk, omdat mijn stage al mijn tijd in beslag nam. Donderdag had ik van 9 tot 5 op het kantoor gewerkt en daarna zijn we naar het vliegveld gebracht om tot 1 uur ’s nachts daar de boel te versieren. De volgende dag werd ik om half 7 ’s ochtends alweer bij het gebouw van de regering verwacht om dat gebouw te voorzien van kerstversiering. Helaas was ik om 7 uur nog steeds de enige van onze groep en bleek na een paar belletjes dat dat voorlopig ook zou blijven, omdat iedereen nog bezig was met naar Philipsburg te komen. Toen was is zo pissig en moe (ik had maar 4,5 uur geslapen) dat ik brak, terug ben gegaan naar het kantoor en de General Manager heb gebeld. Die zou zo snel mogelijk naar kantoor komen om het erover te hebben. Dus toen ze een half uur later het kantoor binnen kwam lopen en mijn begeleider er ook net was, hebben we het er in haar kantoor over gehad. Dan zou je verwachten dat ze je oppeppen, proberen je moed in te praten om nog een dagje door te gaan en je een beetje proberen te troosten. Nou, in deze cultuur en in dit bedrijf blijkbaar niet. Er was geen greintje medelijden te vinden en ik werd gewoon met mijn neus op de feiten gedrukt. Dit was ‘crunch time’, het was nou eenmaal belachelijk druk en ik moest mijn sociale leven maar even opzij schuiven. Dit was ‘real life’, dagen van 16 uur maken en vervolgens na 4,5 uur slaap weer beginnen aan een dag van ten minste 12 uur in de brandende zon. Kort samengevat: ‘You just have to suck it up and go on!’ Nou, dat was een redelijke domper. Ik kreeg een kwartier om mezelf bij elkaar te rapen en daarna moest ik me wederom bij het gebouw van de regering melden om aan het werk te gaan.
Op dit soort momenten is het fijn om je ouders vlakbij te hebben en ze zeiden over de telefoon dat ik me maar gewoon ziek moest melden als ik echt niet meer wilde. Maar vooruit, ik heb mezelf bij elkaar geraapt en tot 7 uur ‘s avonds kerstbomen opgezet en guirlandes versierd. Om 7 uur mocht ik gelukkig wel met mijn ouders uit eten, dus was mijn werkdag voorbij en hebben we wat gegeten bij The Greenhouse. Het was heerlijk om nog even met pap en mam een hapje te eten, ook al was ik volledig uitgeput. We waren om 9 uur thuis en om half 10 lag ik in mijn bedje te knorren, terwijl pap en mam nog een glaasje wijn op het terrasje zaten te drinken en nagenoten van hun zeilavontuur de dag ervoor.

Zaterdag had ik vrij (mijn medestagiaires moesten wel gewoon werken :S ) en hebben we met zijn drieën een dagje op het eiland gedaan. ’s Ochtends zijn we begonnen met de segway tour over de boardwalk! Het was super grappig om dit met pap en mam te doen, want normaal doen ze zulke verantwoorde dingen en nu stonden ze opeens op van die rare apparaten! Ik mocht ook mee en heb ze gefilmd op de segways, die ook weer bij dit verslag staan!
Daarna zijn we naar La Sucière gegaan, een Franse bakker waar je heel lekker kunt lunchen. Daar hebben we lekker gezeten om vervolgens onze tocht voort te zetten naar The Loterie Farm. The Loterie Farm is een heel mooi natuurgebied aan de voet van Pic Paradis, de hoogste berg van Sint Maarten. In dat park kun je ziplinen en mam en ik wilden dat heel graag doen. Daar aangekomen bleek alleen dat het ziplinen over 10 minuten zou sluiten en ze verwachtten niet dat de jongens ons nog mee wilden nemen door de tour. Maar we mochten het proberen en mam en ik zijn onze grootste blauwe ogen gaan opzetten bij de ‘cable guys’. Gelukkig waren het locals, dus waren ze meteen gezwicht voor onze blonde haren en blauwe ogen en was één van de mannen bereid om met ons nog een rondje te doen.
Dus werden mam en ik in de tuigjes gehesen en konden we beginnen aan onze tocht. Het was echt ongelofelijk leuk en best wel vermoeiend! Maar wat was het tof om samen met mam tussen de bomen door te klauteren en te suizen. Na een uurtje waren we terug bij het begin en stapten we uitgeput en bezweet uit ons tuigje. We zijn vervolgens eerst naar het huisje gereden, omdat mam en ik wilden douchen voordat we wat gingen eten. Het plan was om naar Grand Case te gaan, maar omdat dat nog een flink stuk rijden was en we daar geen zin in hadden, hebben pap en mam besloten dat ze heel graag nog een keer naar Pineapple Pete wilden. Daar hebben ze allebei nog een keer de ‘Spicy Jerk chicken wrap’ gehad, want dat was wel het gerecht van deze vakantie.

Zondag was het einde van hun vakantie aangebroken en moesten alle koffers weer in worden gepakt! We hebben die ochtend rustig aan gedaan, wat gegeten en gedronken, door het huis gescharreld en nog genoten van het bij elkaar zijn. Om 3 uur waren ze op het vliegveld en moesten we afscheid nemen. Dit was niet bepaald makkelijk, omdat ik liever met ze op het vliegtuig terug naar Nederland wilde stappen in plaats van op Sint Maarten te blijven, maar het kon niet anders. Na de nodige knuffels, zoenen en een paar tranen zijn ze toch maar door de controle gegaan en richting de gate gelopen. Hè, bah, het was echt vervelend, maar ik wist dat ik ze over 8 weken weer zou gaan zien!

Nou, dat was alleen nog maar het weekje met pap en mam, dan gaan we nu over naar de week daarna en vooral naar het weekend, dat ik heb doorgebracht op Saba!

Die week was het nog steeds druk, maar gelukkig minder uitputtend dan de week ervoor. Op maandag hebben we eindelijk de kerstversiering van het vliegveld afgemaakt, dat was een hele opluchting! Woensdag mocht ik weer een dagje bij de Westin achter de Activity Desk zitten, wat erg leuk was voor de afwisseling. Vrijdag hebben we nog geholpen bij het opbouwen van een bruiloft en dat was ook erg leuk om te doen. Het zag er super mooi uit, met alles in zilver en wit, grote bloemstukken en kaarsjes op tafel en strikken om alle stoelen.

En toen was het eindelijk zover, weekend! Zaterdagochtend om half 11 vlogen we naar Saba. We waren net op tijd op het vliegveld om in te checken en naar de gate te gaan. Bij de gate zaten maar 7 mensen (inclusief ons) en we waren al helemaal verbaast dat we waarschijnlijk met zo weinig mensen in dat vliegtuigje zouden stappen. Toen we gingen boarden waren wij vieren, Maartje, Adinda, Alexandra en ik, de enigen die opstonden! In de bus waren we nog steeds de enigen en toen bleek dat we echt de enigen waren op de vlucht. Oftewel: We hadden onze eigen private jet!!! De vlucht duurde helaas maar 15 minuten, want wat mij betreft had het een uur mogen duren! Het uitzicht was zo mooi, de zee was zo blauw en je kon alle omliggende eilanden heel goed zien vanuit het vliegtuig. Super GAAF!!! De landing was het coolste: Saba is een vulkaan en bestaat dus uit rotsen en vulkanisch gesteente. We kwamen langs Saba aangevlogen en het vliegveldje ligt op het laagste vlakke puntje van het eiland. We vlogen dus gewoon naast de kliffen en zagen door de vooruit van het vliegtuigje (zo klein was het dus, de cockpit was gewoon open) de landingsbaan liggen. Die landingsbaan is overigens de kortste landingsbaan ter wereld, niet heel verkeerd om te weten, anders snappen jullie niet hoe ik me voelde. Het enige wat ik dus zat te denken is ‘zet dat vliegtuig zo snel mogelijk met zijn bandjes op die baan zodat we kunnen gaan remmen!!!!’ Zodra de banden dus het asfalt raakten gingen we volledig in de remmen en 50 meter voor het einde maakten we snel een bocht en stonden we voor het vliegveldhalletje. Alles aan die vlucht was fantastisch en het was het geld dubbel en dwars waard!
Toen we het vliegveldje, dat trouwens te schattig en klein voor woorden is, uit kwamen lopen stond er al een taxi op ons te wachten, dat hadden de mensen van de cottages waar we verbleven geregeld. De super aardige taxichauffeur bracht ons in 20 minuten de berg op naar onze slaapplek: El Momo Cottages. Het was een super leuke plek, tussen alle bomen en struiken in, volledig in eco-style en de heersende gedachte daar was ‘love, peace and happiness’.
Nadat we ons hadden geïnstalleerd en waren uitgerust, zijn we naar het dorpje gelopen. Trouwens, ook even voor de beeld vorming: geen enkele weg daar is vlak, overal moet je klimmen of dalen. De weg naar onze cottage steeg met ongeveer 30%, Bradley Wiggins zou er nog moeite mee hebben gehad! In het dorpje hebben we gekeken bij een kerkje, hebben we stevig gelunched en alvast gekeken waar de ‘trail’ naar Mount Scenery begon. ’s Avonds zijn we uit eten geweest bij Scout’s Place en hebben we een heerlijk barbecue buffet gehad. De Nederlandse chef had ons zelfs nog allemaal een bakje pastasalade mee gegeven, omdat alle winkels dicht waren en we dus geen ontbijt hadden.

De dag erna zou onze grote dag worden. Iedereen komt namelijk naar Saba om de hoogste berg van Nederland te beklimmen! Mount Scenery is 878 meter hoog en telt maarliefst 1064 treden, met treden van gemiddeld 30 centimeter hoog, waardoor na 50 treden je bovenbenen al volledig in brand staan! Rustig maar gestaag zijn we de berg opgeklommen, regelmatig pauze nemend om van de prachtige uitzichten te genieten. Want wauw, wat was het mooi! Saba is dus een vulkaan en het is bedekt met een regenwoud. Hierdoor zijn er allemaal fantastische planten en immens grote bomen met haast nog grotere bladeren! Alles zat erop en eraan: Lianen, slangen, allerlei exotische vlinders en bladeren zo groot dat je er een jurkje van kon maken.
Na 1,5 uur klimmen waren we eindelijk op de top en het was de trillende benen volledig waard! Het uitzicht was zo mooi, alle omringende eilanden waren zichtbaar en het was er zo rustig. We hadden geluk dat de top die ochtend vrij was van wolken, want meestal zit de top in de wolken en kun je niks zien. We hebben daar als ware helden ons welverdiende blikje cola gedronken en daarna zijn we weer naar beneden gegaan. Binnen een half uur stonden we weer aan de voet van de berg en hebben we ons certificaat, hét bewijs dat we op de top waren geweest, opgehaald.
Nadat we in het dorpje nog een ijsje hebben gegeten, zijn we voor de laatste keer de 30% weg opgeklommen en hebben we snel nog een duik in het ijskoude zwembad bij de cottages genomen. Een uurtje later stond de taxi alweer op ons te wachten om ons naar de boot te brengen. De boottocht terug was erg leuk, omdat de golven best hoog waren en de boot best wel heel erg heen en weer aan het wiegen was. Het was ook erg mooi om Saba steeds kleiner te zien worden en Sint Maarten telkens dichterbij te zien komen.
1,5 uur later stonden we weer op ons vertrouwde eilandje en besloten we het weekend af te sluiten bij de Buccanneer. Om half 8 waren we thuis en was tot mijn grote verbazing Thomas nog wakker. We hebben dus nog even bij kunnen kletsen op Skype, want ik had genoeg te vertellen over Saba en hij was het weekend in Engeland geweest bij zijn familie. Daarna heb ik nog even gechilld, maar ben ik al snel mijn bed in gedoken.
Nou, dat was echt weer veel te lang maar nu weten jullie weer helemaal wat ik heb meegemaakt! Om het goed af te sluiten weer de leuke dingetjes die ik graag met jullie wil delen:

- Saba is een oversekst eiland. Nadat we eerst ‘Booby Hill’ op een bordje hadden zien staan, kwamen we onderweg naar de top van Mount Scenery het bordje ‘Buds Mountain’ tegen. Vervolgens zaten we in de taxi en zag ik ook nog een bordje met ‘Blowtown’. Het aller grappigste was dat we van de een mevrouw hoorden dat er twee ‘Booby Hills’ waren, hahahahaha, zo toevallig!!! Okee, ik weet het, het is een beetje kinderachtig, maar wel erg grappig!
- Saba is een heel stil eiland, overal waar we waren hoorde je nauwelijks geluiden. Als voorbeeld: De rit van het vliegveld naar de cottages duurde 20 minuten en we zijn maar drie auto's tegen gekomen!
- De planten en bloemen op Saba zijn zo mooi en volledig anders! Er waren planten met bladeren in spiraalvorm, of bloemen die groter waren dan je handen!
- Toen we net waren begonnen aan de afdaling van Mount Scenery, hoorden we opeens Nederlanders die de berg op klommen. Wat bleek: Het was een groep die we kenden van Sint Maarten, die ook stage lopen en ook hadden bedacht die dag de berg op te klimmen, toeval!
- Saba heeft één strand, maar omdat ze alleen zwarte stranden hebben door de vulkanische grond, vliegen ze wit zand van Sint Maarten in! Zo lijken de stranden toch nog een beetje ‘bounty’.
- Pap zijn rug heeft twee keer de vlucht goed overleefd! Oh, wat was ik blij toen hij recht de aankomsthal in kwam lopen!
- Die dag dat ik bij de Westin achter de desk zat, was er een meisje die op dit moment aan het leren is om over een tijdje achter de Activity Desk te zitten. Best grappig, aangezien ik twee maanden geleden nog degene was die aan het leren was en nu alweer iemand anders aan het trainen was!
- Toen mam en ik net waren begonnen met het ziplinen, kwam er een Amerikaan achter ons aan die ook nog een rondje ging. Maar na nog niet eens een kwart haakte hij af, omdat hij het niet aan kon. Hahaha, mam en ik hebben hem dus mooi verslagen!

Ik stop er weer mee, jullie hebben vast wel weer genoeg gehoord! Volgend weekend gaan we met een grote groep op een catamaran varen, dus daar vertel ik jullie de volgende keer weer over! Nu ga ik me snel klaar maken voor mijn salsales, even weer de heupen los gooien!
Jullie horen binnenkort weer van me!

Kusjes en knuffels!